Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014
Η γενιά του πολυτεχνείου κληροδότησε στις επόμενες γενιές δανειακές υποχρεώσεις, μια αμαυρωμένη εικόνα του Έλληνα και ένα διεφθαρμένο σύστημα διοίκησης. Πρόλαβε όμως και χάρηκε Καγιέν και ξεφαντώματα σε τουριστικούς παραδείσους, έκτισε αυθαίρετα σε βουνά και θάλασσες, λεηλάτησε και κατασπατάλησε επιδοτήσεις και αναπτυξιακά προγράμματα εξάγοντας ότι περίσσεψε σε τράπεζες στην Ελβετία. Στην γενιά αυτή έχει διαμορφωθεί μια νέα πραγματικότητα, η οποία, αν δεν αλλάξει, μόνο σε εφιαλτικό μέλλον μπορεί να οδηγήσει.
Ποιες λέξεις θα μπορούσαν να είναι αντιπροσωπευτικές των δομικών χαρακτηριστικών αυτής της Ελληνικής πραγματικότητας και που θα έπρεπε να προσεγγισθούν κατά προτεραιότητα, σε μια συλλογική προσπάθεια αμφισβήτησής της και της αναζήτησης των αιτίων δημιουργίας της; Θα ξεκινούσαμε από την υφιστάμενη νοοτροπία ή την “κουλτούρα” που χαρακτηρίζει συμπεριφορές, ρυθμίζει λειτουργίες, θεσπίζει κανόνες, δημιουργεί γραπτούς και άγραφους νόμους στα παράγωγα του Ελληνικού γίγνεσθαι. Η κρίση την οποία βιώνουμε είναι προϊόν και αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας. Κάθε αναγκαία στρατηγική προσπάθεια αλλαγής, θα πρέπει αφενός μεν να την λαμβάνει θεμελιακά υπόψη στον σχεδιασμό, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να αποτελεί και το στρατηγικό της στόχο. Όμως δυστυχώς, ενώ αυτή η προσπάθεια θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει με αφορμή την οικονομική κρίση, εμείς σαν έθνος παραμένουμε αποφασιστικά καθηλωμένοι στην υφιστάμενη πραγματικότητα διατηρώντας ακέραιες τις εθνικές μας ψευδαισθήσεις.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(Atom)
Follow me on
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου