Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014
Βασικά την
εμποδίζουν τα καλούπια και οι απαγορεύσεις που βάζουν οι κοινές πεποιθήσεις που αντιπροσωπεύουν τα
βασικά πιστεύω. Την εμποδίζουν οι κοινές αξίες και οι βασικές
παραδοχές, τα πρότυπα δηλαδή βάσει των
οποίων επιτρέπεται να πορεύονται και να σκέπτονται οι άνθρωποι και οι οποίες συνδέονται άμεσα με τους κανόνες ηθικής αλλά και της θρησκείας. Την εμποδίζουν οι αποδεκτές στάσεις σε κάθε ζήτημα, δηλαδή το πώς τελικά επιτρέπεται
να συμπεριφέρονται και να ενεργούν οι άνθρωποι.
Τέλος την εμποδίζουν οι υποσυνείδητες αξίες, οι βασικές παραδοχές και τα πιστεύω που δημιουργούν αντιλήψεις, σκέψεις και πράξεις και οι οποίες θεωρούνται ως οι σωστές και πρέπουσες και δύσκολα μεταβάλλονται. Αυτές προέρχονται από την πολύπλοκη διαδικασία κοινωνικοποίησης σε συνδυασμό με παραμέτρους όπως ο χρόνος, ο χώρος, το περιβάλλον και οι ανθρώπινες σχέσεις.
Η ελεύθερη σκέψη και έκφραση που
ξεφεύγει από αυτά τα καλούπια αντιμετωπίζει τον έλεγχο, την αμφισβήτηση, την απόρριψη,
τον χλευασμό, την τιμωρία, τον αφορισμό, και τον εξοστρακισμό.
Γενικά το κατεστημένο δεν θέλει σκεπτόμενους ανθρώπους με ελεύθερο και αναξάρτητο πνεύμα. Φροντίζει σχετικά,
διαμορφώνοντας το κατάλληλο περιβάλλον με συνθήκες καταπίεσης και αποχαύνωσης
του πνεύματος μέσω της εμφύτευσης ιδεών, ιδανικών, δογμάτων, πιστεύω και πεποιθήσεων από την παιδική ηλικία. Όμως μια ιδανική πολιτεία αν θέλει να συμβάλει στην
προαγωγή του ανθρώπινου πνεύματος και στη δημιουργία μιας ιδανικής
κοινωνίας θα πρέπει να διασφαλίζει την καλλιέργεια του πνεύματος, να
διευκολύνει την διαρκή αναζήτηση της αλήθειας, να επιτρέπει την κριτική, την αμφισβήτηση
και την ελευθερία της σκέψης. Τέλος την εμποδίζουν οι υποσυνείδητες αξίες, οι βασικές παραδοχές και τα πιστεύω που δημιουργούν αντιλήψεις, σκέψεις και πράξεις και οι οποίες θεωρούνται ως οι σωστές και πρέπουσες και δύσκολα μεταβάλλονται. Αυτές προέρχονται από την πολύπλοκη διαδικασία κοινωνικοποίησης σε συνδυασμό με παραμέτρους όπως ο χρόνος, ο χώρος, το περιβάλλον και οι ανθρώπινες σχέσεις.
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014
Παρακολουθώ και συμμετέχω στην ανάπτυξη του Διαδικτύου από τις αρχές τις δεκαετίας του ογδόντα. Φυσικά η εξέλιξή του είναι τέτοια, ώστε η σημερινή του μορφή έχει ξεπεράσει κάθε αρχική φαντασία. Φυσικά δεν γνωρίζουμε πια θα είναι η μορφή του και ποιος θα είναι ο ρόλος του στη ζωή μας, τα επόμενα χρόνια με την αλματώδη πρόοδο των τεχνολογιών.Το διαδίκτυο γεννήθηκε ελεύθερο.Γεννήθηκε για έμπιστες οντότητες χωρίς ουσιαστικές δυνατότητες ασφάλειας. Όσο όμως αναπτύσσεται, τόσο άτομα και κράτη το χρησιμοποιούν και το εκμεταλλεύονται για σκοτεινούς σκοπούς ακόμη και σαν όπλο. Όσο σαν μέσο επηρεάζει της μάζες τόσο θα γίνεται προσπάθεια χειραγώγησής του.
Η ανάπτυξή του δεν έχει όρια γιατί ουσιαστικά είναι πρώτα βήματα ενός νέου κόσμου. Όλοι θα πρέπει να συμβάλουμε ώστε αυτός ο κόσμος να μη έχει τα σκοτεινά χαρακτηριστικά του πραγματικού κόσμου. Του κόσμου της άνισης και άδικης κατανομής των πόρων, και της ταξικής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας. Να είναι ένας κόσμος ισότητας, ένας κόσμος ελευθερίας και δημοκρατίας.
Η γενιά του πολυτεχνείου κληροδότησε στις επόμενες γενιές δανειακές υποχρεώσεις, μια αμαυρωμένη εικόνα του Έλληνα και ένα διεφθαρμένο σύστημα διοίκησης. Πρόλαβε όμως και χάρηκε Καγιέν και ξεφαντώματα σε τουριστικούς παραδείσους, έκτισε αυθαίρετα σε βουνά και θάλασσες, λεηλάτησε και κατασπατάλησε επιδοτήσεις και αναπτυξιακά προγράμματα εξάγοντας ότι περίσσεψε σε τράπεζες στην Ελβετία. Στην γενιά αυτή έχει διαμορφωθεί μια νέα πραγματικότητα, η οποία, αν δεν αλλάξει, μόνο σε εφιαλτικό μέλλον μπορεί να οδηγήσει.
Ποιες λέξεις θα μπορούσαν να είναι αντιπροσωπευτικές των δομικών χαρακτηριστικών αυτής της Ελληνικής πραγματικότητας και που θα έπρεπε να προσεγγισθούν κατά προτεραιότητα, σε μια συλλογική προσπάθεια αμφισβήτησής της και της αναζήτησης των αιτίων δημιουργίας της; Θα ξεκινούσαμε από την υφιστάμενη νοοτροπία ή την “κουλτούρα” που χαρακτηρίζει συμπεριφορές, ρυθμίζει λειτουργίες, θεσπίζει κανόνες, δημιουργεί γραπτούς και άγραφους νόμους στα παράγωγα του Ελληνικού γίγνεσθαι. Η κρίση την οποία βιώνουμε είναι προϊόν και αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας. Κάθε αναγκαία στρατηγική προσπάθεια αλλαγής, θα πρέπει αφενός μεν να την λαμβάνει θεμελιακά υπόψη στον σχεδιασμό, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να αποτελεί και το στρατηγικό της στόχο. Όμως δυστυχώς, ενώ αυτή η προσπάθεια θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει με αφορμή την οικονομική κρίση, εμείς σαν έθνος παραμένουμε αποφασιστικά καθηλωμένοι στην υφιστάμενη πραγματικότητα διατηρώντας ακέραιες τις εθνικές μας ψευδαισθήσεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(Atom)
Follow me on